Juz nie moj.
Rozparta w fotelu odpoczywam z muzyką na uszach. Na zamknięty laptop pada słoneczny snop światła. Stopy oparłam o biurko, zsuwającą się nisko w wygodnej, relaksującej pozycji. Z za uchylonego okna dochodzą dźwięki codzienności. Stąpanie na chodniku, przejeżdżający samochód. Ptaki dźwięczące na gałęziach drzew. Spoglądam w tą przestrzeń odpoczywając. Zachodzisz mnie i patrzysz z pytaniem w uśmiechniętych oczach: co robisz? Odpowiadam leniwie dotykając Twojego uda: dobrze, że jesteś. Widzę zakłopotanie w Twojej twarzy. Łagodnym uśmiechem wspieram słowa: nie krępuj się, czuj się swobodnie - i dodaje - dotknij mnie jak chcesz. Słowa w znaczeniu: przesuń moje nogi i siadaj na biurku, wywołały krępujący uśmiech i moje zawstydzenie. Dreszcz wspomnienia spina łopatki, a Ty śmiejesz się z tej reakcji. Krępuje mnie myśl, że faktycznie chcę się Tobie poddać, tutaj w świetle dnia, w odsłoniętym oknie. Zrobiłabym to gdybyś chwytając mój kark podciągną do swoich ust. Pewnym gestem posadził na skraju biurka, gdzie proponowałam miejsce Tobie. Odpłynęłabym w nicość gdybyś stanął między moimi udami zsuwając moje biodra jeszcze bliżej. Całuj mnie proszę w szyję. Obejmij stęsknione piersi. Pragnę tego jak kwiaty deszczu na wiosnę. Ponaglam podciągając sukienkę. Kocham, gdy wchodzisz we mnie. Szaleje, gdy robisz to tak perwersyjnie wolno.
Otwieram powieki. Skupiam zamglony wzrok napotykając Twoją twarz, opanowaną i nieświadomą sceny toczącej się sekundę temu w mojej głowie. Drżącymi dłońmi wspieram się wstając z fotela. Wychodząc do kuchni pytam: chcesz kawy?
Podoba się opowiadanie? Podziel się z innymi!
Komentarze
